"BAL W OPERZE" Juliana Tuwima w wykonaniu sceni­cznym HENRYKA {#os#2715}GIŻYC­KIEGO{/#} (Teatr Ludowy w Nowej Hucie, scena "Nurt") fascynuje nas od pierwszej chwili do ostatniej minuty widowiska. Aktor recytuje. Krzyczy. Gra zarysy postaci dramatycznych. Wplątuje się między potężne manekiny. Odstępuje od nich, jakby się oczyszczał z tłumu postaci, które przecież w owym "Ba­lu w operze" są. To przecież uczestnicy zabawy, policjanci, tajniacy, ludzie wiejscy, któ­rzy ciągną rano do miasta. Są to różne "terriery", "I burbony i szynszyle", "I wikingi, admirały, generały, bo­jarowie, bambirały, grubasowie"... Jak zagrać to wszystko, jak pokazać niekłamaną niena­wiść aktora do blichtru, poli­tycznej blagi burżujów? Jak - nie tracąc nic z rytmu te­go wiersza, jego błyskotliwo­ści i "słopiewniowych" zawo­łań - pokazać nikły wątek fabularny? Zadanie jest trudne i Henryk Giżycki zdawał sobie sprawę z niezwykłości zada­nia. Nie jest bowiem