Olśniewająca śpiewność melodii opartej na celowej oszczędności instrumentacyjnej, żar namiętności, sentymentalny, niekie­dy wręcz melodramatyczny liryzm, brutal­ność i żywiołowość akcentów dramatycznych, właściwy stosunek dźwiękowy słowa, szcze­gólne ciepło otaczające postacie kobiece, sceniczność akcji, bezpośredniość wyrazu, pro­stota, naturalność, to ogólne cechy muzyki najbardziej znanego werysty - G. Pucciniego (1858-1924). Nie brak w niej przejaskra­wień, maniery pochodów melodycznych czy nadużywania środków harmonicznych, np. trójdźwięki zwiększone, skala pięciotonowa - pentatonika. Wszystkie te wartości posiada ostatnia, niedokończona opera Pucciniego "Turandot", której premierowe przedstawienie oglądaliś­my w Operze Bałtyckiej. Autorzy libretta G. Adami i R. Simoni oparli się (zgodnie z życzeniem kompozytora) na późniejszej wersji baśni scenicznej Carlo Gozziego (XVIII w.), której treścią jest opo­wieść o dum