Stary Teatr w Krakowie przypom­niał sztukę Ireneusza Iredyńskiego pt ,,Trzecia pierś", pisaną w początkach lat siedemdziesiątych. Rzecz grana jest w Piwnicy "Przy Sławkowskiej 14". To znakomite pomieszczenie dla przedsta­wień typu kameralnego. Nie wymaga­ją one dużych nakładów finansowych. Scenografię można ograniczyć do kil­ku prostych elementów. Cały ciężar spektaklu spoczywa na aktorstwie. To ono nieodwołalnie rozstrzyga o sukce­sie lub porażce reżysera. W "Trzeciej piersi" najmocniejszą stroną autora jest umiejętność stwa­rzania postaci żywych, wyrazistych rozpoznawalnych po pierwszym kroku postawionym na scenie. Postaci te przemawiają językiem, który słyszymy w domu, na ulicy, w kawiarni, sklepie, tramwaju. Nie ma on w sobie nic z papierowości, sztuczności czy literackości. Cechuje go konkretność, dosadność i zwykłość. To zwykłość naszej codzienności: szarej, nijakiej i bezna­dziejnej, nie wolnej od brutalności. O czymże