Jest ich trzech na pustej scenie: Kasjusz, Brutus, Marek Anto­niusz. Wszyscy są dotknięci zbrodnią, czysty był tylko Cezar, ale Cezar został zamordowany. Re­żyser warszawskiej inscenizacji. Ludwik René wcześniej go nawet zabił niźli zamierzał Szekspir. W pisarskim zamyśle kształtuje Cezar bieg wydarzeń w pierwszym akcie tragedii, strofuje i wyszydza part­nerów, a nośność tych szyderstw przekroczyć ma granice jego śmier­ci. Całość tragedii została przez Cezara przeczuta, rozgrywa się we­dle jego recept na bohaterstwo, na wielkość, na styl rządzenia. Tyle że uczniowie nie dorośli do wskazań, i na tym właśnie rozdźwięku po­między wzorcem a spełnieniem buduje Szekspir swego "Juliusza Cezara". Ale nie ten rozdźwięk za­interesował reżysera, lecz analiza patologicznych deformacji, jakie współudział w zbrodni wywołuje w świadomości i podświadomości osób dramatu. I dlatego najmniej interesuje tu Renégo sam Cezar. Jest dlań wielkością