"Róża" Żeromskiego, przez sa­mego autora uważana za dra­mat niesceniczny, bardzo rzad­ko jest wystawiana. Trudno ją pokazać, trudno inscenizować. Uczynienie z "Róży" interesu­jącej pozycji repertuarowej za­wsze jest zamiarem ryzykow­nym. Dramat ten, pełen zawi­łości, goryczy, publicystyczne­go zaangażowania w sprawy nurtujące Polaków i samego Żeromskiego po klęsce rewo­lucji 1905 roku jest niełatwy także w odbiorze. A jednak bo­dajże nie ma w literaturze tego okresu bardziej szerokiego ujęcia problemów walki o wol­ność, niepodległość w połącze­niu z ówczesną sytuacją polity­czną. "Róża" może łatwo znie­chęcić do siebie widza, inscenizatora, aktorów. "Róża" jest trudna i wiele ma kolców. Nie przypadkiem jednak zdecydował się na wystawie­nie tego "niescenicznego dra­matu" Henryk Giżycki, dyrek­tor teatru im. Żeromskiego w Kielcach. Powodów, które zafascynowały autora spekta­klu, jest wiele. Sześćdziesiąta rocznica o