Życie teatralne w tym kraju składa się przede wszystkim z recenzentów. Recenzenci składają się z odkrywców. Jakiś cudzoziemiec, gdyby posiedział w Polsce dzisiejszej lat ze trzy, musiał­by dojść do jednego wniosku, że, mia­nowicie, o teatrze pisują w tym kraju ludzie świeżej daty, nieskażeni lektu­rami, studiami, znajomością przed­miotu, dzięki czemu przyjmują sztukę z tak nieskażoną młodzieńczą radoś­cią pionierów. Zdawałoby się, że co jak co, ale polskie Oświecenie, tak wszechstron­nie oświetlone przez Jana Kotta i in­nych bojowników edukacji laickiej, znane jest bodaj w zarysach osobom pisującym w "Tu i Teraz" oraz w in­nych drukowanych przenośnikach in­formacji dla tych nielicznych, którzy te pisma jeszcze chcą czytać, że tedy o entuzjazm towarzyszący odkryciom prawdziwym byłoby raczej trudno. Po­kazuje się atoli, że łatwo. Hanuszkie­wicz zbiera owoce. Kiedy obejmował Teatr Narodowy po Dejmku - gromy nań spadały, że ko