Mamy więc po pierw­sze leżącą w sercu miasta - a do 1965 roku prowa­dzącą byt samodzielny - filię Teatru im. Jaracza, Scenę "715". Niektórzy twierdzą, powołując się zresztą na repertuarowe zestawienie, że jest to sce­na zauroczona, na której z dziwną regularnością kładą się wszystkie choć­by cokolwiek tylko am­bitniejsze spektakle. Aby nie sięgać zbyt daleko: zupełnie przyzwoite Pa­rady Potockiego uzyska­ły swego czasu z biedą 30 przedstawień, udany realizatorsko Demoniczny nadkabaret Witkacego (złożyły się nań Bzik tro­pikalny i Nowe Wyzwo­lenie) tylko 10 razy figu­rował na afiszu. I mamy na tej scenie Trędowatą, spektakl, któ­ry wzbudził sensację na długo przedtem, zanim kurtyna po raz pierwszy poszła w górę. Natych­miast posypały się zamó­wienia z miasta i woje­wództwa, znaczne ożywie­nie wykazały rady zakła­dowe zarówno najszacow­niejszych, jak i najobojętniejszych wobec teatru instytucji, a większość bi­let