Teatr Śląski im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach: "AKROPOLIS" Stanisława Wyspiańskiego. Opracowanie tekstu, inscenizacja i reżyseria: Bogdan Tosza, scenografia: Aleksandra Semenowicz, muzyka: Zygmunt Konieczny, choreografia: Leszek Czarnota. Premiera 7 V 1999.

Ciągle coś mnie niepokoiło. Poszedłem po raz trzeci. Dawano poranek. Nim kurtyna poszła w górę, wyszła prelegentka. Streściła "Akropolis", powiedziała coś o wielości tradycji, nadmiarze kultury i erudycji. Obraz, na który czekałem, stawał się dodatkiem do humanistycznego fakultetu. Czy mógł być czymś więcej? W centrum proscenium odsłonięto posadzkę, wycięto szczątkowy orkiestron. O jego przednią ścianę oparto drabinę. Podniosła się kurtyna. Zabrzmiała muzyka Koniecznego - jak galop i pośpiech. W głębi, poza przezroczystą zasłoną, zastygły dwie postaci. Jedna - wyprostowana, z chroniącą twarz woalką, druga - pochylona, może klęcząca, obciążona skrzydłami. O krok czy dwa od scenicznego okna, z lewej, położono niską kolumnę -"kropielnicę". Obok niej stanął Poeta w artystowskiej, długiej marynarce (Andrzej Dopierała). Wyrecytował: "Poszli i na kościele ostawili dymu powłoczną chmurę..." Pominął następne zdania didaskaliów.