Zacznę od wyznania: gdyń­ską inscenizację "Snu nocy letniej", "przetłumaczoną" na język teatru muzycz­nego, uważam za dzieło wyśmienite. Celowo unikam słowa musical. Po­wstała bowiem oryginalna jakość muzyczno-teatralna, zamknięta w formule trans-opery, która pragnie zerwać z fa­bularną naiwnością i kiczowatą estety­ką amerykańskich wzorców. Spektakl imponuje inscenizacyjnym rozmachem, dynamiką obrazów i niezwykłą wprost sprawnością wykonawczą. Na scenie Teatru Muzycznego w Gdyni najjaśniej błyszczy talent, poparty wyrazistą oso­bowością i aktorskim temperamentem Bogny Woźniak, która - w dublurze z Justyną Steczkowską - gra podwójną rolę Hipolity i Tytanii. Cały spektakl, któremu twórcy nadali rangę "wypo­wiedzi pokoleniowej", jest tryumfem młodych: obu Tezeuszy/Oberonów - Cezarego Studniaka i Tomasza Więcka, Karoliny Trębacz (Helena), Małgorzaty Augustynów (Hermia), Jakuba Szydłowskiego (Lizander), Janusza Radka (Filostrat/P