Często słyszę pytanie, czy mój pesymizm, postaci moich sztuk i sceny pełne grozy, nie stanowią jakiegoś odbicia chaosu panującego w naszym świecie. No, cóż czasem zbywam pytających jakąś "komiczną" odpowiedzią, bowiem nie lubię celebrowania pewnych rzeczy. W rzeczywistości sprawa jest całkiem prosta. Piszę, ponieważ lubię pisać... Oto credo i to bardzo szczere credo Tenessee Williamsa - amerykańskiego dramatopisarza, który swą ka­rierę sceniczną rozpoczął w roku 1945 znakomitą sztuką "Szklana menażeria". Williams należy do powojennego poko­lenia pisarzy dramaturgów, a najcharakterystyczniejszą ce­chą jego twórczości jest połą­czenie realizmu, graniczącego niejednokrotnie z naturaliz­mem - z poetycką wizją świata. Cały sztafaż, cała sceneria jego sztuk, jest na wskroś realistyczna, ale na jej tle ży­ją sceniczne postacie, które umieją na ów szary, często brutalny świat - patrzeć przez pryzmat poezji. Rozbieżność, rozdź