W 1891 roku 27-letni wówczas poeta, dramaturg, aktor Frank Wedekind ukończył swoją sztukę, którą na­zwał "Przebudzenie wiosny - tragedia dziecięca". Zawarł w niej zdarzenia au­tentyczne, przeżycia osobiste, doświad­czenia, jakie sam wyniósł ze swoich szkolnych lat. Pisał ją w głębokim przeko­naniu, że obnażając całą prawdę na temat ówczesnego systemu wychowawczego można pomóc i wychowawcom, i rodzi­com i młodzieży w rozwiązywaniu trud­nych problemów okresu dojrzewania. Niewiedza bywała w skutkach tragiczna. Pruderyjne, pełne zakłamania mieszczań­skie systemy wychowawcze, które zaka­zywały nie tylko mówienia, lecz nawet myślenia o sprawach ciała i seksu, skazy­wały młodych ludzi na samotność, zagubienie, bywały przyczyną śmierci. Naiwna wiara dorosłych, że im dłużej dzieci po­zostają w niewiedzy, tym dłużej są niewin­ne, rodziła coraz więcej nieszczęść. Prapremiera sztuki odbyła się w Niemczech w 1896 roku. Nie ob