We Wrocławiu nareszcie "coś ruszyło". Odstukajmy w niemalowane drzewo, bo ostatnie premiery są ledwo za­powiedzią, sygnałem i wcale nie gwarantują kontynuacji. A był to już ostatni czas. Teatralny Wrocław usychał. Nie tylko w te­atrach dramatycznych nic się nie działo, nawet "Kalambur" mil­czał. Minione miesiące upłynęły pod znakiem "organizowania wi­downi", czyli sprzedaży bubli z poprzednich lat. Teatr zaś nie może żyć samą eksploatacją przedstawień, jak nie może ist­nieć przy pustych krzesłach. Wi­dać jednak, że to nie grozi. Na którymś z kolei przedstawieniu prapremiery "Samej słodyczy" Iredyńskiego - widownia była pełna. Na "Kuchni" Weskera - również. Najlepszy dowód, że ist­nieje publiczność także poza szko­łami, które się karmi nieśmier­telnymi "Ślubami panieńskimi", mocno zresztą zwietrzałymi. Lu­dzie szukają nowych przygód in­telektualnych. Prapremiera nowej polskiej sztuki jest taką przygodą i mag­nesem. Bo