Jest wielką zasługą dyr. Szyfmana, że rozumiejąc w obrębie istniejącego teatru potrzebę eksperymentu literackiego, umożliwił wprowadzenie na scenę teatru Małego "Pragmatystów" Stanisława I. Witkiewicza. Autor sztuki w rozlicznych essayach, krytykach i polemikach tak doszczętnie przeteoretyzował wszystkie możliwe stanowiska wobec jego estetycznych zasad i twórczości dramatycznej, że krytyce pozostaje conajwyżej zadanie stwierdzenia, czy istnieje harmonja i zgodność między teoretycznem założeniem autora a rzeczywistością jego teatru. Witkiewicz wychodzi z pojęcia "czystej formy", które, przeniesione z dziedziny malarskiej i muzycznej w sferę teatru, formułuje dosłownie w następujący sposób: "Jest czysta forma na scenie dla tych, którzy rozumieją, że tak, jak znaczenie pojęć w poezji, tak samo działania, połączone z wypowiedzeniami na scenie, są takiemi samemi elementami konstrukcji teatralnej, jak dźwięki i barwy w muzyce i malarstwie". O