Przestrzeń nicości, żadnych teatral­nych przekłamań. Taki styl opowia­dania w "Kamieniu..." prezentuje Iwona Kempa. Opowieść zaczyna się w chwili, kiedy tragedia już się doko­nała. Danis nie przedstawia zdarzeń, skazuje swoich bohaterów na opo­wiadanie. Każdy z nich, osobno we własnej głowie, a jednocześnie ra­zem, w tej samej przestrzeni i czasie, wydziera z pamięci strzępy przeszło­ści. Przywołuje fragmenty, dro­biazgowo zapamiętane szczegóły, pojedyncze zdania, wrażenia, emo­cje. Monologi bohaterów wzajemnie się krzyżują, przeplatają, czasem wy­kluczają.