"Sen" Felicji Kruszewskiej to sztuka znana tylko history­kom teatru. Nawet nie litera­tury. Kruszewska (1897-1943), niezbyt świetna poetka, napi­sała w 1925 r. dramat, który pozostałby w szufladzie jej biurka, gdyby nie Edmund Wierciński, który wystawił go w wileńskiej "Reducie". O tym przedstawieniu Osterwa miał powiedzieć krótko: "Cyrk". A później zbuntowany przeciw Osterwie Wierciński wychodzi z zespołu wraz z grupą młodych aktorów i two­rzy "Scenę Nową". W Pozna­niu raz jeszcze wystawia ten utwór i odbywa z nim tournee po kraju. Wierciński znalazł w sztuce Kruszewskiej scenariusz do inscenizacji dalekiej od sty­lu "Reduty", od uprawianej tam metody Stanisławskiego. Oba jego przedstawienia przez długie lata były ostro dysku­towane. "Sen"... ma wspólnego ojca - pisał po prapremierze Wi­łam Horzyca - z "Tumorem Mózgowiczem" St. I. Witkiewicza, a jest nim nikt inny tylko Strindberg. Można by "Sen" wywodzić także od ekspresjo­nistów, i to poś