"Igraszki z diabłem" Drdy darzy się w Polsce sentymentem nieproporcjonalnym do wartości tej w niewyszukany sposób stylizowanej sztuki, w miarę sympatycznej, w miarę dowcipnej, o zdrowym choć naiwnym morale. Doprawdy trzeba było talentu Schillera, by uczynić z jej scenicznej realizacji wydarzenie teatralne. Nie jest oczywiście rzeczą właściwą mierzyć rangę kolejnych przedstawień wyłącznie przez pryzmat pierwszej i wybitnej premiery, trudno jednak oglądać "Igraszki" bez stałej myśli o ich łódzkim na naszych scenach debiucie. Pozbawiona inwencji swego pierwszego polskiego inscenizatora sztuka Drdy jest tak błaha, że z trudem usprawiedliwia swą obecność w teatrze. Najnowsza realizacja "Igraszek" we Wrocławiu (reż. Jitka Stokalska. scen. K. Wiśniak) nie stanowi pod tym względem wyjątku. Jest rzeczą godną uznania, gdy młody reżyser zrywa (nie pierwszy zresztą) z tradycją wystawiania sztuki według cudzej inscenizacji. Pod warunkiem wszakże, że prop