Istnieje taki teatr? Z całą pewnością tak można to określić, zwłaszcza po obejrzeniu jego drugiej realizacji scenicznej w Koszalinie, prapremiery otwie­rającej bieżący sezon teatralny. Nie lubię teatru nijakiego, przedstawień o niczym, których ani akceptować nie sposób, ani się na nie żachnąć. Teatr Andrze­ja Strzeleckiego do takich nie należy. Jest to teatr w pełni autorski, z własnym tekstem i własną realizacją sceniczną, wsparty jeszcze doskonale prze­myślaną, funkcjonalną scenografią Ewy Czernieckiej-Strzeleckiej. Teatr, który każe widzowi myśleć, każe weryfikować swo­je sądy, przenosić sytuacje sce­niczne, przymierzać je do życia, do własnych doznań. Andrzej Strzelecki osadza swój teatr w sytuacjach konkret­nych: może to być cyrk, w któ­rym wszyscy gramy, może to być miasto X. Idee tego teatru, przesłania, jakie z sobą niesie, to nie abstrakcje, chociaż zgod­nie z prawem sceny często przerysowane, wyostrzone pointy, zas