Oba wymienione teatry prywatne działają pod auspicjami znakomitych artystów, i to bynajmniej nie histrionów, lecz aktorów o poważnym stosunku do sztuki i niemałych zasługach dla polskiej kultury teatralnej. Nazwiska Jaracza i Adwentowicza to nazwiska dwu partyzantów nie umiejących się pomieścić w ramach scen oficjalnych i nieludzkim trudem okupujących swą niezależność. Słyszało się i czytywało enuncjacje tych artystów, bardzo nieraz gwałtowne, przeciw polityce repertuarowej naszych teatrów, pełne szlachetnej ambicji podtrzymywania związku między sceną a literaturą dramatyczną. Niestety, praktyka tych teatrów prywatnych nie zawsze potwierdza teorię ich duchowych przywódców. Repertuar teatrów Kameralnego i Ateneum idzie ostatnio drogą dość małego oporu. Na scenach, gdzie powinna się przejawiać indywidualność tak silna jak Adwentowicza lub tak oryginalna jak Jaracza, ukazują się utwory osobliwego autoramentu niewiele mające wspólnego z lite