Postać Tadeusza Micińskiego jako natchnionego "maga" Młodej Polski budzi ogromne zainteresowanie, ale jego dramaturgia pozostaje wciąż mało znana. Przyczyniła się do tego forma tych, mających opinię hermetycznych, dzieł. Są one niezwykle obszerne, wizyjne i historiozoficzne, przesycone materiałem faktograficznym, romantyczne w rodowodzie i symboliczne w rozwiązaniach poszczególnych sekwencji. Spośród blisko dwudziestu utworów napisanych z myślą o scenie, żadnego nie ujrzał Miciński wystawionego w teatrze, a dla dwóch zaledwie zdołał znaleźć wydawców. Również po śmierci autora "Nietoty" sytuacja jego spuścizny dramatycznej niewiele się zmieniła. Chociaż "Kniazia Patiomkina'' wystawił w 1925 roku Leon Schiller, to z pełną edycją "Utworów dramatycznych" są kłopoty po dzień dzisiejszy. Wprawdzie - "Termopile polskie", "Kniaź Patiomkin" i "Bazylissa Teofanu" przewinęły się przez afisz Teatru Wybrzeże w Gdańsku, ale ten tryptyk, zaproponowan