Czegóż to nie zarzucano tej sympatycznej "sztuczce" I zbytnie licencje historyczne, i błędne założenie akcji, i naiwną melodramatyczność i wiele jeszcze potknięć wszelkiego rodzaju! A mimo to co kilka lat w jakimś teatrze wyjmują z szafy rękopis, lub nawet fundują sobie nowe tłumaczenie i jeśli tylko znajdą wykonawców ról głównych, Napoleona i księżny Gdańska, grają i święcą jubileusze. Jest to bowiem jeden z najświetniejszych utworów popularnych, jakie ma w swym dorobku teatr, utwór, wymierzający znakomicie proporcje między kultem wielkości a śmiesznostkami życia herosa, między powiedzmy - ."zasada wodzostwa" a godnością ludu, między honorem a sentymentem, pamfletem a hagiografią, poezja a prawdą. Oczywiście, nie można ręczyć za to, jak ustosunkuje się do tej sztuki następne pokolenie. Pamiętajmy bowiem, że legenda Napoleona podlega także "przewartościowywaniu wartości". Epopea napoleońska trwała zaledwie lat dwadzieścia. Cz