Nie bójcie się, nie nastąpią tu poniżej jakieś filozoficzne wywody, dobre dla czasopisma specjali­stycznego, ale niestrawne w tygodni­kach ogólnokulturalnych. Chociaż te­mat nie jest prosty i prowokuje do wywodów zawiłych i naszpikowanych wszystkowiedztwem, postaram się mówić jasno i prosto. Tak, jak należy. Tak, jak uczył i sam czynił Bertolt Brecht w swoich sztukach. I jak najlepiej pokazał w "Życiu Galileu­sza", sztuce zdawałoby się szczegól­nie trudnej, sztuce o uczonym, a pro­stej i trafiającej do serca i umysłu każdego, byle się w nią wczytać i wsłuchać. O "wczytać" postarało się u nas swego czasu (1957) czasopismo "Dia­log", drukując w całości tekst "Życia Galileusza", o "wsłuchać" zadbał obecnie (1960) Teatr im. Słowackiego w Krakowie: pierwszy stanął na pla­cu, ale miejmy nadzieję, nie ostatni. Trzeba przyznać, że Kraków dał bardzo dobry początek bogatym odtąd, mam nadzieję, dziejom "Życia Gali­leusza" na scenach pol