Po trzydziestu przeszło latach, jakie minęły od pierwszych scenicznych realizacji Krzeseł awan­garda jest już starą, dobrze znaną konwencją. Ulotniły się też filozoficzne konteksty, z jakimi współbrzmiała dramaturgia Ionesco. Pusta sce­na - ówczesny ideał to dziś bardzo skromnie umeblowany pokój, w którym jednak stoi stół i kilka krzeseł choć bohaterzy nadal nie mają biografii w sensie geograficznej czy środowis­kowej identyfikacji. Powstaje dziwny twór: uniwersalni staruszkowie w domowym zaciszu, któ­re oczywiście może okazać się całym światem, ale też powrócić do swych dosłownych funkcji. Na obronę przed zawiedzionymi nadziejami i miałkością życia, z którego nic trwałego nie pozos­tało, mają tylko siebie. To bardzo dużo zważyw­szy, że trzydzieści lat temu odmawiano im nawet tej pociechy, tworząc jednoznacznie pesymisty­czny obraz ludzkiego losu pretendujący do Wielkiej Metafory. Dziś widocznie myślimy o sobie skromniej i mn