Każda sztuka, także sztu­ka słowa jest rodzajem łami­główki, z której próbujemy wyłuskać sens. Łamigłówki tym ciekawszej, im głębiej ów sens jest schowany. W teatrze najczęściej ułatwia nam to obraz, stąd prze­świadczenie, że przedstawie­nie jest tym lepsze, im bar­dziej spektakularne. Thomas Bernhard, au­striacki dramaturg prezento­wany już przez Teatr Współ­czesny dwukrotnie, by wy­mienić choćby "Komedianta" z pamiętnym Tadeuszem Łomnickim, stawia przed so­bą i przed nami zadanie bar­dziej ambitne. Buduje bo­wiem sztuki z powodzi słów, które same w sobie znaczą niewiele, a których znaczenie rodzi się przez napięcie mię­dzy bohaterami. Tak jest i w przypadku wystawionej przez Teatr Współczesny sztuki Bernharda "U celu". Wyreżyserowany, jak po­przednie sztuki Bernharda, przez Erwina Axera spektakl wprowadza nas w mroczne obsesje zgorzkniałej kobiety, której właściwie nic się w życiu nie udało. Jej pra­gnienie dominacji, p