Przed kilku dniami byłem na przedstawieniu "Głupiego Jakuba" Rittnera w warszawskim Ateneum. Do dziś nie mogę otrząsnąć się z wrażenia jakie zrobiła na mnie gra młodej aktorki i dojrzałego aktora. Wirtuozowski popis pani Anny Seniuk i pana Jana Świderskiego. Zastanawiam się na czym ta doskonałość polega i właściwie jasno nie umiem sobie odpowiedzieć. Oczywiście potrafię znaleźć mnóstwo słów określających ich niecodzienne przymioty, opanowanie rzemiosła scenicznego, bogactwo i równocześnie szlachetny umiar stosowanych środków wyrazu - ale wiem, czuję, że nie o to przecież chodzi. To co, że napiszę: "Hania w wykonaniu pani Seniuk tchnęła pełnią wewnętrznej prawdy" albo "pan Świderski z właściwym mu mistrzostwem zbudował postać Szambelana wpisując w tę wielką rolę dramat samotności i pustki"? Przecież to oznacza wszystko i nic zarazem, najmniej zaś mówi o aktorach. Nie ma bowiem sposobu opisania czyjegoś talentu. Ani nawet: zdefini