W 1917 r. Pirandello (1867- 1936), włoski poeta i prozaik o uznanym nazwisku, w pełni już dojrzałości artystycznej, zadebiutował jako dramaturg i to z tak dużym powodze­niem, że niebawem ta twór­czość dla sceny przyćmi­ła poprzednie osiągnięcia, przyniosła mu światowy roz­głos i sławę, a w 1934 r. - Nagrodę Nobla. Dramaty Pi­randella (m. in. "Jak przed­tem, lepiej niż przedtem", "Sześć postaci scenicznych w poszukiwaniu autora", "Hen­ryk IV", "Dziś wieczór impro­wizujemy") stały się swoistym szokiem dla publiczności i krytyki przyzwyczajonej do tradycyjnych form drama­tycznych i tradycyjnej formy spektakli. Okrzyczane przez jednych jako skandal, przez innych jako rewelacja sztuki tego autora atakowały wrażli­wość widza, jego sądy i upo­dobania. Pisarz rozbijał kla­syczne już wówczas kanony, prawa dramatu mieszczań­skiego, burzył jego zasadę dawania na scenie odpowied­nika prawdziwego życia, ukazywał kuluary teatru, sam proces twor