Napisana w 1988 roku, a więc jeszcze w końcówce zimnej wojny, sztuka Toma Stopparda rozgrywa się w środowisku brytyjskich agentów wywiadu, którzy prowadzą skomplikowaną grę z wywiadem rosyjskim. Chodzi w niej jednak o coś więcej niż tylko o sensacyjną fabułę. Obsesyjnym tematem dramaturgii Stopparda jest relatywność: historii, wydarzeń, uczuć. Za Pirandellem Stoppard mógłby powiedzieć: tak jest, jak się państwu zdaje. W swojej pierwszej sztuce "Rosencrantz i Guildenstern" pokazywał historię Hamleta z punktu widzenia dwóch przyjaciół duńskiego księcia. W "Arkadii" przedstawiał co najmniej kilka wersji tej samej miłosnej historii, która wydarzyła się w pewnej angielskiej posiadłości w XIX wieku. W "Pani Hapgood" jest tyle wersji wypadków co bohaterów. W środowisku podwójnych agentów, których zawodem jest kłamstwo, Stoppard dostrzegł portret świata opartego na permanentnym oszustwie. Aby jednak przesłanie sztuki zrozumieć, trzeba najpier