A więc nareszcie "Eryk XIV" w Polsce. Zapowiadany wielo­krotnie jeszcze przed wojną przez dyr. Szyfmana, najgło­śniejszy może dramat wielkiego pisarza szwedzkiego, wystawia­ny na różnych scenach euro­pejskich. Jak wypadła konfron­tacja naszych wyobrażeń o tej sztuce (wydanej zresztą również przed rokiem po polsku nakła­dem PIW) z jej rzeczywistością sceniczną, z jej realizacją wi­zualną? "Eryk XIV" ma opinię szwe­dzkiego "Hamleta". Niewątpli­wie łączą go pewne podobień­stwa z arcydziełem Szekspira. Postać Eryka ma w sobie pew­ne cechy hamletyczne, choć dra­matowi Strindberga brak głębi filozoficznej i geniuszu poetyc­kiego, piękna słowa Szekspira. Znaleźć tu można zresztą ra­czej wspólne cechy z szekspi­rowskimi kronikami historycz­nymi, szczególnie z "Ryszardem III". "Eryk XIV" jest bo­wiem w gruncie rzeczy epickim dramatem politycznym, opo­wieścią o losach króla, który wraz ze swym doradcą Göranem Perssonem zapragnął um