BRYLL jest moim rówieśnikiem. Wybitny poeta z pokolenia trzydziestokilkulatków wkroczył w tym sezonie - ze sporym hałasem - na sceny teatralne. Generacja Brylla nie miała dotąd wiele do po­wiedzenia w dramacie. Świetnie de­biutował siedem lat temu Bohdan Drozdowski swoim "Konduktem", mieliśmy potem sztuki Grochowiaka, Krasińskiego, Iredyńskiego, Jareckiego, Abramowa, grane wprawdzie i chętnie nawet oglądane - ale prze­cież dosyć blade w porównaniu z innym dorobkiem literackim tego pokolenia. W obecnym sezonie - to prawda, że wyjątkowo niekorzyst­nym dla dramatopisarzy współczes­nych - najgłośniejszy jest właśnie trzydziestokilkuletni Bryll. Wystąpił z "Rzeczą listopadową", która po świetnej prapremierze we Wrocławiu grana była następnie w krakowskim Teatrze im. Słowackie­go, w łódzkim Teatrze Powszech­nym, na Wybrzeżu, w Zielonej Gó­rze. W Nowej Hucie rozpoczęła swój żywot sceniczny pastorałka "Po gó­rach, po chmurach", grana takż