Tak jak sprzeczne sądy wciąż jeszcze krą­żą na temat samej osoby Szekspira oraz o jego prawdziwych i nieprawdziwych dramatach - tak również i tragikome­dia "Cymbelin" budzi wśród znawców spore wątpliwości. Nie wdając się tu w zbyt szczegółowe, a sądzę, że dla współczesnego odbiorcy raczej mało znaczące, analizy - warto przede wszystkim zastanowić się nad sprawą chyba najważniejszą dla nas już w obliczu faktu na scenie: - co skłoniło teatr do zaprezentowania właśnie "Cymbelina" współczesnej widowni? Odpowiedzi mogłoby być kilka. Po pierwsze - osoba autora. Szekspir nie starzeje się tak szybko w teatrze, jak wielu innych - nawet znacznie młodszych od niego klasyków drama­turgii światowej. Nie starzeje się, albowiem zdo­łał w twoim dorobku twórczym zawrzeć wy­starczającą ilość (i jakość) spiętrzeń namiętno­ści ludzkich, konfliktów moralnych i politycz­nych, bystrą obserwację obyczajowości - któ­rej