Nikt nie zaprzeczy, że Szekspir po dziś dzień zachował urok młodości, że każde pokolenie czyta jego wielkie tragedje i cudowne komedje z tą zupełną bezpośredniością, jaka możliwa jest tylko w stosunku do genjalnego pisarza Nikt nie zaprzeczy również, że Szekspir na scenie staje się obecnie raczej okrasą repertuarową, wyrazem artystycznych aspiracyj, niż szczerą potrzebą widowni. Realistyczna forma, wtłaczana na szekspirowskie inscenizacje, obciąża skrzydła fantazji niepotrzebnym balastem, tłumaczy poezję brutalnym kształtem scenicznych symbolów, twórcze marzenia spycha na plan dalszy, usypiając wrażli­wość widza uwypukleniem historycznej, tak nieistotnej dla Szekspira, epoki i samej anegdoty, do której dramaturg przywiązywał tak mało znaczenia. Od dawna już więc pracuje teatr europejski nad zdobyciem takiej nowożytnej formy scenicznej, któraby zbliżyła widownię do dzieł Szekspira. Gdy Craigh dążył do wydobycia na scenie istotnego n