Karol Irzykowski był kry­tykiem i myślicielem znamie­nitym, o nie byle jakich walo­rach intelektualnych, ale najmniej można go było posądzać o poczucie humoru. A jed­nak w młodych latach napisał (wespół z Henrykiem Mohortem) szaloną i dowcipną farsę "DOBRODZIEJ ZŁODZIEI". Farsę z aktualnym tematem polityczno-społecznym, przekorną w stosunku do tego, co współcześnie w literaturze moderny było najmodniejsze, prekursorską w dramacie tak jak w powieści prekursorską była jego "Pałuba". Miał wte­dy dwadzieścia parę lat. Trzeba tu przypomnieć kilka dat i danych. "Dobrodziej zło­dziei" ukazał się na scenie we Lwowie w roku 1906, sztuka padła w atmosferze skandalu i gwałtownej nagonki prasowej. W rok potem wyszła drukiem w mizernym wydawnictwie w Stanisławowie i słuch po niej za­ginął. Zapewne na palcach jed­nej ręki można by policzyć lu­dzi i to spośród historyków li­teratury, którzy komedię tę czy­tali, jeszcze mniej było takich,