A więc mamy znów mistrzo­wskie przedstawienie Erwina Axera, przedstawienie aktor­skie, jedno z tych, do jakich przyzwyczaił nas Teatr Współ­czesny. Możemy podziwiać grę aktorów dyskretnie prowadzo­nych mocną ręką reżysera, ak­torów, którzy właściwie sami musieli stworzyć postacie, sko­ro im w tym poskąpił pomocy autor sztuki. Opowieść obycza­jowa Aleksieja Arbuzowa "Ir­kucka historia" daje kawał ży­cia gdzieś z sybirskiej, budują­cej się prowincji, życia prze­ciętnego, potocznego i niemal bezkonfliktowego. Sztuka jest bardzo poczciwa i niesłychanie poczciwi są ludzie w niej wy­stępujący. Jak to w życiu by­wa, jest tu miłość i śmierć, praca i nauka, rodziny i naro­dziny, jedzenie i picie, akor­deony i gitary, śpiewki i tany, śmiech i łzy. Axer świetnie za­znaczył atmosferę obyczajową środowiska nie wpadając w rodzajowość werystycznych ob­razków. A przy tym całość przepoił łagodnym humorem, który uchronił od banal