Z serii premier nie zaksięgowanych ta jest najbardziej godna pamięci, teatral­nie najwartościowsza i najweselsza. Carlo Gozzi - ostatni, który piórem próbował wesprzeć i odnowić dogasają­cy w połowie osiemnastego wieku teatr komedii dell`arte, autor baśni scenicz­nych i scenariuszy, znany dotąd pol­skiej publiczności jedynie jako autor "Księżniczki Turandot" - poznawany zaczyna być teraz nieco szerzej dzięki przekładom i rekonstrukcjom tekstowym Joanny Walter. I raz jeszcze - jest to okazja zmierzenia się z legendar­nym żywiołem teatralności włoskiej onego czasu; i raz jeszcze - poprzez równie legendarny wzorzec Wachtangowowskiej "Księżniczki Turandot". Ten bowiem model podstawowy - zwłasz­cza w wypadku powrotów scenicznych do Gozziego, rzadkich zresztą - jest czymś stałym i nie dającym się już wy­eliminować ze współczesnego myślenia o komedii dell`arte. Traktując o niej wszakże, trzeba tu zwrócić uwagę na dwie trudności: po pierwsze