Daniel Dobosz [na fali]

Pierwszą notatkę mam sprzed pięciu lat o jego monologu Jokera/Kalibana w dziwacznej przeróbce "Tytusa Andronikusa", czyli "Na końcu łańcucha" Mateusza Pakuły/Ewy Rysowej; w wampiryczno-chaotycznym widowisku brał ton nieomal liryczny, intymny. Miał potem w lubelskim Teatrze im. Osterwy, gdzie trafił prosto po szkole, sporo ról ostrych, charakterystycznych - w "Mordorze" według Ziemowita Szczerka w reżyserii Remigiusza Brzyka, w "Pani Bovary" reżyserowanej przez Kubę Kowalskiego. W inscenizacji "Marata/Sade'a" Weissa (też Brzyk), ustawionej przede wszystkim jako gra zbiorowa, jest Sade'em - więc ma prawo stać ponad tłumem, definiować i komentować kreowany świat ironicznie i dotkliwie. Dojrzale daje sobie z tym radę: wyraziście słychać jego racje, jego przenikliwość. Pięknie biegnie ta kariera.