1. Kongenialność "Nie-Boskiej komedii" polega i na tym, że wszystkie poprzednie pokolenia miały z nią tak wiele kłopotów, przyszłe zaś roczniki nie zostaną też nigdy zwolnione od tych sa­mych zagadek. Jedną z nich stanowi sama forma dramatu, na którą składa się szereg dia­logowych scenek, zespolonych poetycką prozą parabaz. Forma "Nie-Boskiej" dała szczególny asumpt wyznawcom Lehredrama do wysunięcia do dzisiaj po­kutującej hipotezy o niesceniczności dramatu Zygmunta Kra­sińskiego. Kwestia druga -> to ideolo­giczna wymowa utworu, którą interpretacyjna szkolarska łopatologia nakazuje określać deza­wuującym całkowicie ten jeden z najciekawszych polskich dra­matów, pejoratywnym okre­śleniem. Zagadnienie trzecie wreszcie, które zwykło spędzać sen z po­wiek biorących się za "Nie-Boską" reżyserów, stanowi wewnętrzna dysharmonia osobistego dramatu Hrabiego Henryka i społecznego rozrachunku, w któ­rym bohater Krasińskiego ak­tywnie i