Od dłuższego już czasu prześladują mnie nieustannie ponure myśli na temat roli, sensu i miejsca teatru w naszej współczesności. Zawsze kiedy zaczynam sobie uświadamiać fakt, że przez dwa, trzy, cztery lub więcej miesięcy kilkanaście czy nawet kilkadziesiąt dorosłych osób ciężko pracuje, kłóci się, intryguje, zżera nerwy, po to, aby w końcu odegrać jakieś bardziej lub mniej interesujące przedstawienie, które przez następne dwa, trzy, cztery lub więcej miesięcy oglądać ma w najlepszym razie tyle ludzi, ile przychodzi na jeden dobry mecz piłkarski - ogarnia mnie głęboki smutek. Obecny teatr wydaje się czymś niemal niepoważnym. Ta instytucja ze swoją uroczystą aparaturą, z olbrzymią maszynerią techniczną, administracyjną, dekoracyjną, kostiumową, ze swoim charakterystycznym rodzajem odgrywanych na scenie problemów, kłopotów, radości - zaczyna się czasem wydawać czymś zupełnie oderwanym od naszego prawdziwego życia. Świat człowi