Fernando Arrabal, pisarz hiszpański na emigracji w Paryżu. Jest w kołach awangar­dy zachodniej cenionym i wy­próbowanym autorem, nawią­zującym do dzieł Kafki, Ione­sco (wczesnego) Geneta, Pintera; Becketta. Jego sztuki są często i obficie grywane - co prawda w teatrzykach małych i raczej peryferyjnych niż centralnych - ten 37-letni dziś autor napisał wiele, prze­de wszystkim utworów dla teatru lecz również powieści. Krytycy wyczuleni na nowości i lękający się posądzenia o nie dość wczesne dostrzeżenie nowej mody i jej nosicieli, dawno już zajmują się teat­rem Arrabala i piszą obszerne o nim eseje jeśli nie apologetyczne to polemicznie aprobu­jące Arrabal ułatwia im po­dwójnie to zadanie: pisze wiele, a zarazem stylizuje swe życie osobiste na surrealis­tyczna zgodność fantazji z uczynkami. Jest synem ofiary hiszpańskiego frankizmu i zaciekłym wrogiem faszyzmu: ale jest zarazem anarchizującym indywidualistą który w dodatku najczęściej s