Kiedy szesnastoletni Aleksander Fredro zaciągał się w roku 1809 do napoleońskiej armii u ks. Józefa Poniatowskiego przez myśl mu nie mogło przejść, że już kilka lat później zamieni szablę na pióro. A jednak - odznaczony Virtuti Militari i Legią Honorową młody kapitan natychmiast po powrocie w rodzinne strony w pobliże Lwowa zabrał się do lektur i pisania. Po pierwszej, niezbyt udanej twórczej próbie, następna - warszawska premiera "Pana Geldhaba" w roku 1818 - przyniosła mu prawdziwy sukces. W ciągu następnych pięciu lat wystawił w Warszawie siedem komedii, a tylko w roku 1826 następne trzy dramaty m.in. "Damy i huzary". Najlepszy okres twórczości Fredry, to lata po roku 1830 - powstają wtedy "Śluby panieńskie", "Pan Jowialski", "Zemsta" - wystawiane odtąd w teatrach lwowskich. Siła komiczna fredrowskich dramatów, wyrazistość i barwność ich bohaterów, bezlitosne niekiedy spojrzenie autora na ludzkie przywary, ale i ciepły, wyrozumiały st