Tematem są wspominki trzech sta­rzejących się kobiet, spotykających się co czwartek na herbatce i rozpamiętujących życie. Niby treść błaha, lecz ujęta z dobrą znajomoś­cią psychologii oraz praw scenicz­nego dialogu. Toteż może sztuka li­czyć na powodzenie pod warun­kiem, że będzie bardzo dobrze za­grana. Na szczęście w Teatrze Po­wszechnym całe trio gra koncerto­wo. Anna Seniuk w roli Soni wciela uosobienie macierzyńskości tak mocnej, iż jest jasne, że staje się to przyczyną wykolejania się dwudzie­stopięcioletniego syna, któremu mat­ka na wszystko pozwala łącznie z całkowitym oskubywaniem jej z pieniędzy. Seniuk gra postać bardzo witalną, jednocześnie komiczną, a budzącą współczucie widzów. Jest to znakomita kreacja, rozbudowująca skromny materiał tekstowy. Co się zaś tyczy samego utworu, to należy uznać taką umiejętność pisarska au­torki, żeby ten synalek, choć nie­obe