"Sposób bycia" Kazimierza Brandysa, którego premiera odbyła się ostatnio na sce­nie kameralnej Teatru Starego to jakby współczesny odpowiednik średniowiecznego Jedermanna - spojrzenie dzisiejsze na "Każdego" - każdego człowieka przecięt­nego. W moralitecie średnio­wiecznym koryfeusz był wy abstrahowany i odindywidua­lizowany; jedynymi jego part­nerami były schematycznie upostaciowane Cnoty i Występki. Bohater Brandysa jest umiejscowiony w czasie i przestrzeni, reprezentuje nie tylko generalnie całe pokole­nie, którego lata chłopięce przypadły na okres między dwoma wojnami, ale bardziej jeszcze konkretnie: zbioro­wość ludzką żyjącą "nad ja­kąś rzeką, w jakimś mieście" w granicach PRL. Ma swą określoną biografię; widzimy, a w każdym razie wyobraża­my sobie na podstawie jego zwierzeń, cały korowód osób, z którymi łączyły go stosun­ki sentymentu i niechęci, ci­chego współzawodnictwa, czy nawet otwartej walki. A mi­mo to dzieje je