W pierwszej połowie stycznia A.D. 1987 gdańska publiczność na deskach Teatru "Wybrzeże" obejrzała sztukę współczesnego pisarza angielskiego Toma Kempińskiego "Solo na dwa głosy" (Duet for one) zapre­zentowaną przez poznańską "Scenę na Pię­trze". Znakomita obsada aktorska, skromna scenografia (Marcin Stajewski) i świetna reżyseria (E. Dziewoński) na długo pozo­staną w pamięci tych, którzy jeden z zimo­wych wieczorów zdecydowali się poświęcić chwili refleksji. Należy przyznać, iż nie jest to pozycja repertuarowa odbierana "jednym tchem", gdzie rozgrywająca się akcja nie wymaga zbytniego wysiłku intelektualnego, stawianie pytań uchodzi za nietakt, zaś dawanie od­powiedzi dyskredytuje. W tym wypadku by­ło inaczej. To, czego mogliśmy doświadczyć dzięki Grażynie Barszczewskiej i Edwardo­wi Dziewońskiemu napawa optymizmem, dawno bowiem zanikła "moda" na egzysten­cjalne rozważania padające z polskiej sceny. W obecnie przeżywanym kryzysie