Nawet najpilniejsza,wielokrotna lektura któregokolwiek z zachowa­nych w całości dziel Ajschylosa,Sofoklesa czy Eurypidesa nie jest nam w sta­nie powiedzieć o istocie i strukturze tra­gedii antycznej tyle,co ruiny teatrów greckich w Italii bądź w samej Grecji. Dopiero oglądając te ruiny i uzupełnia­jąc je w wyobraźni pod dyktandem intuicji i wiedzy archeologów zaczynamy powoli pojmować,jak ścisła i niewzru­szona jest wzajemna współzależność wszystkich prawideł kompozycyjnych tra­gedii i wszystkich architektonicznych szczegółów teatru starogreckiego. Co wię­cej,zaczynamy w pełni rozumieć,że np. maski i kontury były oczywiście zwią­zane z pewnymi optycznymi i akustycznymi wymaganiami architektury teatral­nej,ale miały zarazem uzmysławiać pry­mitywnie fakt,że bohaterem tragedii nie jest jakiś człowiek, jakiś np. mo­narcha mityczny,ale sama conditio h u m a n a, sama - ujęta w skali me­tafizycznej - drobina człowieczeństwa w swej małoś