Widownia podzieliła się na dwie ("nierówne"!!!) połówki. Jedni chi­chotali jeszcze na ulicy wspomi­nając co bardziej pikantne frag­menty widowiska, inni, odęci, po­wiadali, że "niesmaczne". Osobi­ście nie podzielam żadnej z owych krańcowych opinii, a salę Teatru Współczesnego opuszczałem z uczu­ciami raczej mieszanymi. I to wca­le nie dlatego, że reżyser i sce­nograf szpetnie nam współczesnym "przygadali" demonstrując okazałą antyczną "męskość" w drugiej czę­ści widowiska. A nawet nie dla­tego, że mocno od góry i dołu wydekoltowane panie odsłaniały nie zawsze najbardziej już smakowite detale anatomiczne. Ostatnie stwierdzenie ma charakter este­tyczny nie pruderyjny. Raul Zermeno jest na pewno reżyserem młodym i nie pozbawio­nym zdolności. Z tak charaktery­styczną dla młodych pasją zarzu­cił nas więc burzą inscenizacyj­nych i sytuacyjnych pomysłów. Pomysłów znakomitych, "takich sobie", a także zupełnie chybio­nych. Pomy