Teatr Polski w Bydgoszczy wystawił "Ryszarda III" Szekspira. Rzecz wielką, napisaną z rozmachem. I pokazał spektakl z olbrzymią ob­sadą, w potężnych dekoracjach. Spektakl, w którym jest tyle samo dobrego, co złego. Z całą pewnością miał reżyser Ja­cek Głomb pomysł: przedstawił świat jakby wycięty ze starych pożółkłych pergaminów. Wraz z Małgorzatą Bu­landą, scenografem, przygotowali de­koracje, żywo przypominające karty historycznych kronik: wszędzie na ścianach rozwieszone tkaniny z brą­zowymi motywami roślinnymi, z tego samego malowanego sukna uszyte dworskie suknie. Specjalnie dla przedstawienia powstała świetna mu­zyka, nawiązująca do czasów dwor­skich, o której reżyser mówił przed premierą: Jeśli widzom nie spodoba się spektakl, będą mogli posłuchać muzyki Bartka Straburzyńskiego. Chociaż tyle". Potem dodał, że być może jednak i spektakl się spodoba. Historia Ryszarda III miała nie być sztuką o smoku, tylko o tym