Pusta, ogromna przestrzeń sceny, wybitej tylko rdzawą jak zakrzepła krew, materią - odbija wzmocnionym echem mord, żądzę władzy i cho­robliwą ambicję. "Balladynę" Ju­liusza Słowackiego wystawił Mie­czysław Górkiewicz w Krakowie w 1974 roku, a podstawą interpre­tacji dzieła była wówczas sceno­grafia Tadeusza Kantora. Po wie­lu latach, po śmierci wybitnego scenografa, reżyser raz jeszcze, sięgnął po tę wersję spektaklu, odtwarzając z zachowanych zdjęć i z zapisu pamięci własnej, pla­styczny kształt spektaklu. Tamta "Balladyna" powstała w Teatrze Bagatela, tę zrealizował M. {#os#2807}Górkiewicz{/#} w Teatrze Zagłębia w Sosnowcu przed kilku tygodniami. Przedstawienie może być wido­wiskiem szokującym dla tych, którzy przywykli do szkolnej interpretacji wieloznacznego tekstu wieszcza. Nie ma tu żadnej, zapi­sanej w takich analizach, barwności kalejdoskopu, wyrazistej linii oddzielającej świat baśni od świa­ta realności etc. Jest nato