Jan {#os#2391}Kulczyński{/#} wpadł na myśl tak prostą, że aż paradoksalną: zerwać z tradycją przez powrót do tradycji; przeprowadzić ekspe­ryment nowatorski przez zastoso­wanie sposobów staroświeckich, porzuconych i wyklętych. Więc: zerwać z wszelką inscenizacją, nie budować starannie obmyślanych obrazów, lecz całkowicie skupić się na dialogu, zdać się wyłącznie na aktorów. Starannie przygotować tekst, postawić na literaturę. Ob­sadzić role nie wedle przynależności do koterii, klanów, rodzin itp., lecz zgodnie z wymaganiami dra­matu. Jest to więc powrót do tradycji zespołu teatralnego złożonego nie z tych, co się zasłużyli, lecz z tych, co potrafią zagrać. Wprowadzenie w życie tego za­mysłu okazało się możliwe w sto­licy dzięki zbiegowi dwu okolicz­ności: istnieje tu teatr bez sceny uprawiający dziwne eksperymenty z upodobaniem właściwym uporowi Wojciecha {#os#4571}Siemiona{/#}; istnieje tu spora liczba znakomit