Są to właściwie współdziałające ze sobą bezpośrednio dwa spektakle - spektakl dziejący się na scenie i spektakl wyłącznie rozegrany w sferze form plastycznych. To bo­wiem, co dokonuje Marian {#os#837}Koło­dziej{/#} dawno już przestało być tłem, dekoracją. Tą uwagą rozpoczynam swój felieton o interesującej premierze "Snu" Felicji Kruszewskiej, au­torki tworzącej na początku lat dwudziestych i nie granej od pięćdziesięciu lat, a przypomnia­nej przez Stanisława {#os#6284}Hebanowskiego{/#}. Sztuka jest patriotyczna i jest to patriotyzm potwierdzony nie tylko atramentem, ale całym życiem autorki, które przerwane zostało tra­giczną jej śmiercią w czasie okupa­cji hitlerowskiej. Ale patriotyzm Kruszewskiej nosi typowe cechy dla epoki i jej lęki o losy Polski nie wykraczają daleko poza horyzonty inteligencji o umiarkowanie lewicowych poglądach - której dramat polegał na tym, że wierzyła równocześnie w socjalizm i Piłsudskiego, a po prze­wr