KRYSTYNA MAZUR i ZENOBIUSZ STRZELECKI Konflikt pomiędzy scenografem a akto­rem jest zjawiskiem dosyć częstym na scenach polskich; z drugiej strony może­my się pochwalić spektaklami, w których widoczna jest zgodność obu twórców i po­wstają wówczas takie przedstawienia jak np. "Czekając na Godota", jednolite w swo­jej nowoczesnej konwencji gry aktorskiej i plastyce. Ale jakże często wielu artystów teatru nie może dojść ze sobą do porozu­mienia: raz (plastycy czują się zbędnymi na scenie, raz aktorzy przytłoczeni deko­racją. W chwilach zaognienia tego kon­fliktu każdy uważa się za samowystar­czalnego: aktorzy twierdzą, że mogą się obejść bez dekoracji, plastycy głoszą te­atr kolorowych i ruchomych form (jak np. w Bauhausie). W Polsce tak skrajnych poglądów raczej się nie słyszy (bo w ogó­le nikt nie wypowiada swoich poglądów artystycznych), ale widzi się przedstawie­nia, w których aktor sobie ("naturalisty­cznie"), a scenograf t