Ostatnia premiera Teatru Rapsodycznego w Krakowie - "Samuel Zborowski" Słowackiego - jest chyba szczytowym z dotychczasowych osiąg­nięć teatru. Przede wszystkim trzeba zwrócić uwagę na nie­zmiernie szczęśliwą i ciekawą konstrukcję opraco­wania tak trudnego utworu; rozwiązanie problemu ukazania w inscenizacji i recytacji rapsodycznej tych części sztuki, które powiązane ze sobą w przemyślany sposób dały układ zwarty i harmo­nijny. Widowisko zaczyna się apokaliptyczną wizją "Miasta Świętego", która jest jakby prologiem, wprowadzającym widza i słuchacza w charakter sceny, jaka toczyć się ma przed nim. Na stopniach, u stóp symbolicznego świecznika wyrasta w pięk­nych, głębokich i spokojnych frazach chóru tęsknota odwieczna duszy ludzkiej za zwycięstwem praw­dy, ucieleśnionym w obrazie miasta "wpisanych w księgi żywota". Lecz oto z otchłani podnosi się głos Lucyfera. Nieśmiertelna tragedia wolności rozgrywa się przed nami w przejmując