Tak się złożyło, że publiczność warszawska mogła dotąd oglą­dać "Rzecz listopadową" Ernesta Brylla tylko w dwóch wersjach, w których na pierwszy plan wysunęli się kolejno: reżyser i scenograf. W li­stopadzie 1969 ruszyły przedstawie­nia sztuki w Teatrze Narodowym, a na Spotkania Warszawskie w tymże roku przywieziono "Rzecz" w wyko­naniu Teatru Śląskiego im. St. Wy­spiańskiego w Katowicach. W pierw­szym przedstawieniu Adam Hanusz­kiewicz uznał (streszczając tu jego własną niedawną wypowiedź publi­czną) za najważniejszy element sztu­ki jej poetyckie partie liryczne i re­fleksyjne. Zgodnie z tym przekona­niem rozerwał jej materię na wiele planów i epizodów, którymi dyrygo­wał w bogatej scenerii Mariana Ko­łodzieja, komponując własny kon­cert na wielką orkiestrę teatralną. Na przedstawieniu katowickim w inscenizacji, reżyserii i scenografii Józefa Szajny sprawozdawca był obe­cny w towarzystwie cudzoziemca. Gość - znawca teatru -